w konfesjonale czyjejś spowiedzi. Wreszcie głos w telefonie ucichł. Czekał. Ksiądz de Vos udzielił odpowiedzi.<br>- Nie. Teraz nie mogę. Jestem zajęty.<br>Odłożył słuchawkę. Ponownie schylił się nad kartką papieru. Zanim ją przestudiował - drugi telefon.<br>- Dobrze. Idę.<br>Przeprosił mnie na chwilę. Wstałem i ja, żeby rozkurczyć nogi. Uczyniwszy to poczułem się nieswojo sam w pokoju, z tą kartką na biurku, niezawodnie notatką dotyczącą mojej sprawy. Podszedłem więc do drzwi i wysunąłem się na korytarz. przemierzał go powolnym krokiem ojciec de Vos w towarzystwie drugiego księdza, dosyć wysokiego, który coś klarował przyciszonym głosem zasłuchanemu, lekko zgarbionemu de Vosowi. Myślałem, że znikną za rogiem