ale także w ogóle niedostatecznym kontaktem inteligencji, a właściwie intelektualistów, z tym, co mają do zaoferowania zawodowi działacze. Mówi też o czymś, co dało by się określić jako nieadekwatność, niezborność komunikacji kręgów inteligenckich z nieuświadomionymi masami rewolucyjnymi. Ciekawa wydaje mi się również inna obserwacja Berenta: wskazuje on w studium o nietzscheanizmie na wyłonienie się i umacnianie jeszcze jednej, oprócz znanych, roli intelektualisty - rzadko wtedy lub wcale nie zauważanej; nie wynika ona w sposób bezpośredni z tego, o czym państwo już mówiliście, tzn. z dokonywanej przez Berenta krytyki kultury współczesnej i z opisywanego przez niego stosunku ludzi wykształconych do zjawisk kryzysowych w