wywiązać się rzetelnie ze swoich powinności. Ich wypełnianie utrudniały przeszkody instytucjonalne, które zrazu wydawały się paraliżujące. Tomasz Burek sporządził swój dramatyczny raport o stanie kondycji krytyki już w zmienionej sytuacji, choć opisywany stan rzeczy odnosił do niedawnej przeszłości. Wyliczał powody "pogłębiającego się braku ciągłości myśli literackiej w Polsce" - wśród nich "nieustanne rwanie się wątków, przedwczesne uciszanie sporów i dyskusji, gubienie osiągniętych rezultatów, deformowanie i spłaszczanie tradycji", cenzurę, podział na literaturę pisaną w kraju i na emigracji, złą szkołę, demoralizację, instytucjonalne i środowiskowe mechanizmy neutralizacji niepokornych - powody, dla których "współczesna polska krytyka literacka znalazła się w stanie nieprzerwanej rejterady", a "jedyną naprawdę