Pierwszy utwór zbioru Napis na statuę abo na obraz śmierci jest wprawdzie emblematowym nawiązaniem do średniowiecznych sposobów obrazowego przedstawiania śmierci, ale tylko nawiązaniem, zaledwie aluzją. Myśl o śmierci jest abstrakcyjna, przeżywana w kategoriach moralnych. Umieranie dla ludzi średniowiecza było smutne, ale nie tragiczne, bo umierał egzemplarz gatunku, sam gatunek zaś nieustannie się odradzał. Tematem introspekcji i refleksji Sępa jest przede wszystkim śmierć indywidualna. Pojawia się u niego pytanie, w jaki sposób można przestać istnieć, jeśli się jest czymś niepowtarzalnym. Na ową myśl złożyła się już cała gotowa tradycja renesansowego indywidualizmu. Sęp znajdował odpowiedź i pocieszenie religijne, ale odpowiedź nie likwidowała tragicznego