niewzruszona. <br><br>Obojętnie cerowała i łatała sukienki swoich dzieci, <br>nie rzucając w moją stronę ani jednego spojrzenia. <br><br> A pewnego razu ujrzałam nawet na jej twarzy <br>lekki drwiący uśmieszek. <br><br>Byłam dotknięta i zraniona do głębi serca. <br><br>Czyż nie było to po prostu ohydne szydzić z biednego, <br>wygnanego księcia, którego kraj jęczy w niewoli, a on <br>sam tak niewiele lat życia ma już przed sobą?! <br><br>Czyż nie trzeba być naprawdę z kamienia, żeby nie <br>rozumieć, iż jestem tak strasznie, tak niewypowiedzianie samotna <br>w obcym kraju i wśród obcych ludzi?! <br><br>A przy tym - trawi mnie przecież nieuleczalna choroba... <br>Bo jeszcze kiedy miałam dwa lata i