to jedno dążenie do zamienienia poznawanej przez nas rzeczywistości w oczyszczony, idealny schemat. Liczy się z niej tylko to, co nadaje się do rozumowego ujęcia. Reszta - tak jak zmienne kształty coraz to inaczej ustawianego krzesła - to urojenia, to coś najzupełniej nierzeczywistego. Poezja dla Caillois jest przebywaniem w niewoli zmysłów, w niewoli fizjologizmu. Stary schizofrenik tak samo pewnie mówił o swojej żonie: widząc zamiast zbiorowiska płatków, cierni i łodyg piękną różę, nie znała prawdy o róży, była w niewoli zmysłów. Kto zarzuca poezji "zwierzęcość", postępuje podobnie: "zwierzęcość" pożądania, rozpaczy, żalu, upojenie czy fizjologizm wrażeń - to zawsze nieistotna, zewnętrzna warstwa świata, posiadającego wewnętrzną