morzami szelfowymi?<br>Ten styl rozumowania został wprowadzony do paleobiologii wraz z teorią biogeografii wysp MacArthura i Wilsona z 1963 roku. Przesłanek do niej dostarczyła ilościowa analiza faun dzisiejszych wysp oceanicznych. Rozumowanie było następujące: na pustą wyspę gatunki organizmów mogą imigrować bez przeszkód. Skoro się tam jednak znajdą, wyspa przestaje być niezamieszkała i dopływ następnych gatunków jest już ograniczony. Muszą one sobie znaleźć miejsce w biocenozie. Odwrotnie ma się rzecz z wypieraniem gatunków, które wzrasta oczywiście w miarę zwiększania się złożoności biocenozy. Układ jest stabilny, jeśli liczba gatunków imigrujących i wymierających (wypieranych) jest równa. Stabilność jest więc wyznaczona na przecięciu krzywych opisujących