niespodziewany, nie uszedł uwagi pani Anieli. Zdumiał ją zapewne, bo aż przystanęła: blask pięknych oczu, dotknął na jedną chwilę twarzy Kazimierza z wyraźnym zaciekawieniem - - Ach, cóż to z tobą, panie Deczyński? - padło z nadobnych usteczek i twarzy pani kapitanowej delikatnym spłonęła rumieńcem nagłego zażenowania.<br>Wraz między łukami brwi wykwitła bruzdka nieznaczna - Ten Deczyński... skądże on tutaj?... ((...)) Pisał przecież papa Czartkowski o tych zdarzeniach de ces affaires indignes!...<br>Kazimierz uśmiechnął się ułomnie jakoś, niedorzecznie; coś odrzec wypadało, lecz nie wiedział - jak i co?<br>Pani Aniela tymczasem opanowała odruch pierwszego zdumienia. - Jeszcze raz spoczął na twarzy Kazimierza błysk pięknych oczu spod futrzanej czapeczki