je wszystkie. Zastąpiło je przekonanie, że jest to najpewniej ktoś zupełnie dla mnie obcy. Niemniej przeto, kiedy wyciągnął rękę, wyciągnąłem i ja swoją. Uścisnął ją mocno i uśmiechnął się przy tym. Wesoło i szeroko, z radosnym błyskiem w oczach, którego nie uzasadniała sytuacja.<br>- Jak się panu pracuje? - spytał.<br>Włoch! Oczywiście nieznajomy, bo skąd? Moje przekonanie zmieniło się w absolutną pewność. Wśród włoskich księży nie miałem większych koneksji. A tych paru, z którymi się ostatnio zetknąłem, z najgłębszego snu zbudzony poznałbym od pierwszego wejrzenia.<br>- Doskonale - odparłem. - Spokój. Cisza. Przewspaniałe archiwa.<br>Musieliśmy się odsunąć. Ustawiliśmy się akurat na drodze tym, którzy szli z