ludziach zawarł chyłkiem w swoich komediach. Człowiek nie wygląda w nich tak źle, bo jest komiczny, ale przecież jest Arnolfem ze "Szkoły żon" gwałcicielem uczuć, jest Harpagonem ze "Skąpca", gwałcicielem potrzeb nawet własnych dzieci, jest Celimeną z "Mizantropa", gwałcącą miłość dla interesu, jest Tartuffem ze "Świętoszka", gwałcicielem cudzych praw, oszustem, nikczemnym hipokrytą i złodziejem. Ale jest jeszcze Don Juan z komedii, która najmniej jest komedią, zbuntowany, ale zły człowiek pośród do gruntu złych ludzi, w zakłamanym, okrutnym i absurdalnym świecie.<br>&lt;gap&gt;<br>Był to rok 1842. Od prawie dwudziestu lat nazwisko Jana Potockiego, całkiem po jego samobójczej śmierci zapomniane, znowu pojawiło się publicznie