operze wszelkie melanże stylistyczne były możliwe, a romantyczny styl za operą najszybciej się rozpowszechniał. Gdy w teatrze tragedii obowiązywały jeszcze święcie klasyczne konwencje, opera swobodnie mieszała style, wprowadzała wdzięk fantazji, czarodziejskie przemieszania realnego z cudownością i demonizmem. Taka była Ondyna E.T.A. Hoffmanna, napisana do libretta Lamotte-Fouqué'a: historia nimfy, poślubionej przez człowieka, która dzięki miłości zyskała duszę, ale także wrażliwość na cierpienie.<br><br>&lt;gap reason="sampling"&gt;<br><br>Znamienne, że groza słabsze odzwierciedlenie znalazła w malarstwie (oczywiście tylko subiektywnie można tu ustawić granice między kiczem grozy a szlachetnym dramatyzmem); promieniuje z młodzieńczego przedstawienia przez Williama Turnera kamiennej lawiny w górach, z obrazu Johna Martina ukazującego