regionach kraju, sadzono, iż by mogła ona zaistnieć w mieście, musi zostać uszlachetniona. Stad, z jednej strony tworzono szkoły artystycznego przemysłu, w których douczano wiejska młodzież, z drugiej zaś hołubiono w sztuce nurt narodowy, który zgodnie z duchem idei norwidowskich też miał ludowe podnosić do narodowego. Szkoły kształciły głównie pamiątkarzy, niszcząc przy tym samodzielne talenty. Aż do wojny dominował ten sposób opieki, pomijający rzeczywiste wartości sztuki ludowej i problem kontynuacji tradycyjnych umiejętności. <br>Zmienił się wektor zainteresowań, ale były też ku temu powody. W 1925 r. pisała Janina Orynżyna w Zarysie przemysłu ludowego w Polsce: &lt;q&gt;"Zwłaszcza w górskich okolicach, gdzie komunikacja jest