się nie liczą? Ratownicy są po to, aby się narażać. No tak, ale do jakiego stopnia, gdzie jest granica rozsądnego ryzyka? Wtedy zapewne nie uzmysławiałem sobie tego tak wyraźnie - te problemy i wątpliwości nabrały ostrości dopiero wtedy, gdy przyszedł czas, że sam musiałem decydować i dokonywać wyboru. Wtedy - w tę noc - najważniejsze było dla mnie bronienie się przed zimnem i wilgocią. Ale Michał był w pełni świadomy wszelkich trudności; tak jak i J. Uznański oraz S. Janik, wyznaczeni do zjazdu, i jak J. Szuber odpowiedzialny za opuszczenie na stalowych linkach - od niego w wielkim stopniu miał zależeć los całego przedsięwzięcia.<br>Długa