Werdykt był oczywisty: rozprawa nie może być &#132;w tym stanie jak jest teraz umieszczoną w rocznikach". Herezje nie mogły zostać potwierdzone autorytetem Towarzystwa.<br> Decyzja TPN-u okazała się nie tylko dla Wężyka bolesna, również istotna w skutkach. Zniszczyła (jak sądzę) autora jako &#132;materiał" na romantyka, odebrała mu prymat nowatorstwa, stała się katalizatorem gruntującej się wówczas w umyśle poety ochronnej postawy mędrca. Potwierdził ją w Wierszu do F[ranciszka] P[aszkowskiego], jenerała wojsk polskich (1815). Widzi się w nim mędrcem wyższym &#132;nad próżne ponęty", godzącym wszelkie sprzeczności, żyjącym tylko dla prawdy, dążącym wyłącznie do nieśmiertelności. Taka pozycja stanie się