prędkości i kierunku wiatru. Noszą one nazwę anemorumbometrów lub w wersji samopisu anemorumbografów.<br> W praktyce stosunkowo często (szczególnie w nawigacji morskiej) prędkość wiatru (siłę wiatru) określa się w skali Beauforta (0B). Skalę tę opracował na początku XIX w. angielski admirał F. Beaufort (1774-1857) na podstawie obserwacji wpływu wiatru na ożaglowanie statku. Po licznych modyfikacjach, w 1949 r. przyjęto ją do użytku międzynarodowego. Prędkość wiatru, jego siłę, ocenia się obecnie według widocznych skutków jego działania na powierzchnię morza lub obiekty znajdujące się na lądzie (tab. 2.5.9.1). <br><br>&lt;tit&gt;2.5.10. Zjawiska atmosferyczne&lt;/&gt;<br><br> Ważne uzupełnienie instrumentalnych metod badania pogody stanowią