i publicznego życia, bez którego ani kroku zrobić nie można?" Stąd pochodzą jaskrawe anachronizmy wszystkich powieści (zwykle zwanych pseudohistorycznymi): galeria portretowa książąt i królów polskich na zamku kaliskim (Władysław) czy wizerunek Kazimierza Wielkiego jako XVIII-wiecznego fircyka (Zygmunt), stąd płynie pokrewieństwo tych powieści z ówczesną dramą historyczną i melodramatem, które ożywiały w teatrze ówczesne wyobrażenia minionych wieków. Było to koło bez wyjścia, w którym teatr wykorzystywał literaturę, literatura zaś &#150; teatr.<br> W omawianych latach ujawnia się pewna reguła w życiu Wężyka, która każe upatrywać związku między jego zaangażowaniem literackim a społeczno-politycznym. Pierwszym przejawem jej działania była eksplozja twórczości i zainteresowań