a białe - białe.<br>Kolejka drgnęła wreszcie, major Baniak odwrócił się i ruszył za innymi. Odeszła mi ochota na kino. Wyrwałem się z kolejki i wmieszałem w tłum przechodniów. To spotkanie potraktowałem jako sygnał losu. Jeżeli chciałem uratować skórę, nie wolno mi było ani wygłaszać kłamliwych referatów, ani tym bardziej pisać o czasach bezpowrotnie, jak to określano w prasie, minionych. Nie miałem ani chwili do stracenia: pobiegłem do pokoiku Renaty, wrzuciłem do torby moje skromne łachy pozostawiając papuzi strój i wymknąłem się na ulicę. Nie myślę ukrywać, że hamowałem łzy: Renata była od czasów okupacji moją pierwszą prawdziwą miłością. Pamiętam też, że zatrzymałem