do nich sięgano właśnie w odniesieniu do dziadów i bab proszalnych kalekich i niezdolnych do pracy. Kodeks karzący z 1818 roku &lt;q anachr="1818"&gt;"włóczęgostwo tudzież żebractwo"&lt;/&gt;, brak mieszkania i obranego sposobu życia traktował jako wykroczenie karane krótkoterminowym pobytem w Domu Poprawy, jak wówczas określano lżejsze więzienie.<br>Te dość łagodne przepisy - wobec których o wiele bardziej restrykcyjna okazywała się praktyka administracyjna - nie obowiązywały jednak zbyt długo: ostatni sejm Królestwa Polskiego na ostatniej sesji w 1830 roku uchwalił bardzo represyjne prawo o włóczęgach i żebrakach, mające głównie na celu zapewnienie przedsiębiorcom taniej siły roboczej. W późniejszych latach, gdy ktoś nie umiał wskazać lub odmawiał wskazania &lt;q&gt;"swego