do gradientu ciśnień, skośnie do stoków doliny lub nawet w górę spadków. Dzieje się tak w przypadku, gdy przeszkody w podłożu tworzą stoki skierowane przeciwnie do ruchu lodowca. Przykłady takiego dostosowania przebiegu kanałów podlodowcowych do rozkładu ciśnień obserwuje się w naturze (np. na Spitsbergenie). Ma to istotne konsekwencje, jeśli chodzi o hydrologię, dynamikę lodowca oraz zjawiska geomorfologiczne.<br> Przepuszczalność firnu, a tym bardziej podścielającego go lodu lodowcowego nie wystarcza do odprowadzenia wód roztopowych, nawet w strefie akumulacji. Winien więc występować lokalny poziom wodonośny. Jego istnienie stwierdzono na różnych lodowcach (np. Vallon i in., 1976; Fountain, 1989). A.G. Fountain (1989) stwierdził, że