go na elementy nieartykułowane<br>celem zatomizowania wizji.<br><br>Wyobraźmy więc sobie, że poeta przez nawyk logicznego myślenia zaplanował<br>układ tradycyjny:<br><br>OPERACJA<br><br>Doktor dokonał<br>operacji,<br>pacjent umarł,<br>dzięki czemu<br>nieboszczyk<br>uświadomił sobie<br>bezsens istnienia.<br><br>Wiersz ten uderza przejmującą głębią, mówi o śmierci, tchnie<br>egzystencjonalną alienacją sfrustrowanego nieboszczyka. Ale jest to<br>równocześnie utwór obarczony balastem słowa i banału składniowego arieryzmu.<br><br>Toteż w tym miejscu wkracza genialny nowator i działa w kierunku<br>kreacjonizmu antyskładniowego, odbierając słowom ich płaską znaczeniowość!<br>Akt natchnionej deformacji wyzwala twórczą podświadomość i otrzymujemy<br>nieartykułowany zapis reakcji, w którym estetyczny czy ekspresywny walor<br>słowa przestaje istnieć.<br><br>Czytamy więc z nie słabnącym zachwytem