mogą mnie znaleźć nie tak prędko. Rozkład, smród odrażający w tym wymuskanym wnętrzu. To już by nie było banalne. Chociaż taki kontrast to także banał. Tylko że na odwyrtkę. <br>Chodzę od deski do tapczanu, od tapczanu do lustra, od lustra do deski - w kółko, w kółko... obijam się o te obce sprzęty. Gdzie jest moje miejsce? Już nigdzie. Gdzie mój dom? Już nigdzie. Odwracam fotografię mamusi na komodzie. Nie mogę dziś na nią patrzeć. <br>Jego szybkie kroki na schodach - słyszę. Każdy krok stuka tępym młotkiem w skroni. Już. Za chwilę już się stanie. To jest gorsze, niż mogłam sobie wyobrazić. Trudniejsze