więc przykuca, przyklęka obok ławki, na<br>której opieram stopę.<br> Nachyla się i znowu mam przed oczami odsłonięty kark, idealnie to<br>samo miejsce!<br> Złoci się puszek.<br> Teraz go dostrzegam.<br> Łagodnie się złoci na gładkiej skórze.<br> - Ale podobno... - odzywa się Helena z wahaniem w głosie, widać<br>bardzo ją to dręczy, gdy mi obcina paznokcie, ręce jej wyczuwalnie<br>drżą.<br> - Podobno tyś im powiedział, że chciałeś... zabić mnie i Jo?...<br> I w ten sposób mi to powtórzono.<br> - Tak, powiedziałem.<br> - I to ci przyniosło ulgę?<br> - Tak, natychmiast... w każdym razie wkrótce przyniosło prawie<br>zupełną ulgę.<br> - Masz straszną wyobraźnię.<br> - Gorzej - powiedziałem zasłaniając oczy.<br> - Bo pomyślałeś, że tyś