myśli, że ja się niniejszym na wysokościach oburzam co i raz rzucanym przez panią &lt;name type="person"&gt;Kane&lt;/&gt; stylistycznym mięchem, to niechaj w ogóle przestanie myśleć. Z tą dramaturgią jest ściśle tak, jak to ktoś szeptem ujął po premierze: "&lt;q&gt;W teatrze chuj ma krótkie nóżki, panie Pawełku...&lt;/&gt;".<br>Chodzi o nudę, o śmiertelną nudę obcowania z tekstem ułańsko epatującym ową świętą "całą, szczerą prawdą o twym życiu". Żałosna rzecz w tym, że w teatrze &lt;name type="tit"&gt;"Łaźnia"&lt;/&gt;, w spektaklu Bartosza Szydłowskiego, koleżeński mozół Wójcika jest nie tylko fizycznie najżywszym momentem. Mozół ów jest również istnym żywym sreberkiem intelektualnym. Szydłowski popełnił tylko jeden błąd, za to fundamentalny. Wystawił