mogła, mniej lub bardziej nieporadnie ślizgając się na swych dziecięcych nóżkach, podjechać ku solistce na sam środek lodowej tafli; w ten sposób robi się z dziecka początkującą łyżwiarkę, która tym usilniej marzy o zetknięciu się ze sławną starszą koleżanką. Pocałunek staje się w tej sytuacji rodzajem błogosławionego wtajemniczenia, którym mistrz obdarza ucznia.<br> Mechanizm błyskawicznych narodzin zbiorowego wzruszenia jest więc rzeczą wcale złożoną: z jednej strony powstaje ono z identyfikacji, ze złudzenia, że pierwotną spontaniczność i nieskażone niczym szczęście dziecka odnaleźć można choćby na moment w samym sobie (podbiegająca z kwiatami Dziewczynka jest przecież delegatem widowni, naiwnie szczerym upustem jej zbiorowych uczuć