Przekradając się niepostrzeżenie przez irackie pozycje z prędkością zaledwie 150 mil na godzinę, nie wyżej niż pięćdziesiąt stóp nad piaskami, w czarną jak heban noc, Leonik podobny był do straszydła, do hałaśliwego widma, do jakiejś błądzącej po pustyni nocnej mary. Gwiazdy rozpaliły się nad głową nienaturalnie mocnym blaskiem. Wyglądały jak obfite garście lśniących pełnym światłem pereł rozrzuconych po czarnym aksamicie nocy. Od blisko piętnastu minut wykorzystywał nahełmowe okulary noktowizyjne do złudzenia przypominające "oglądanie pustyni przez dwie tuby rolek zielonkawego odcienia papieru toaletowego". Potężny prąd zaburzonego powietrza, wytwarzany przez wirujące łopaty wirnika nośnego, bił w pustynny piasek wzniecając tumany pyłu i kurzu