nie zobaczyłem już ojca. Kiedy gniew jego ostygł, trochę głupio mu się pewnie zrobiło po tym niekontrolowanym wybuchu, jaka by nie była waga zaimków w edukacji jego syna. Rekompensatą za moje ciężkie przeżycia było to, że nie musiałem już odrabiać lekcji. Było zbyt późno i macocha kazała mi iść spać obiecując wpisać do dzienniczka odpowiednie usprawiedliwienie. <br> W tym miejscu wspomnieć muszę dwie jasne postaci wśród bydgoskiego ciała pedagogicznego, które darzyły mnie sympatią i wyrozumiałością. Jedną z nich był mój pan od przyrody, jedynego przedmiotu, z którego miałem dobre stopnie. Drugą był nią, na szczęście, dyrektor gumnazjum Kopernika, świetlanej pamięci pan Łabędziński