nadzieję. Nie widział nic oprócz linii dzielącej <br>morze od nieba, oprócz rozpalonego kręgu słońca i jego <br>odbicia na falach. Serce zamarło mu w skurczu bolesnego zawodu.<br><br>Z oślepiającej słonecznej drogi leżącej na morzu <br>wyskoczyło czarne wrzeciono. Strzępy fal otaczały wysoki <br>dziób, a piana kłębiła się wzdłuż burt. <br>Las długich wioseł obiegał łukiem w powietrzu <br>i spadał na fale, a statek mknął ślizgając <br>się po wybojach morza. Ujrzał ciemne plecy wioślarzy chylące <br>się w jednostajnym rytmie, a kiedy zbliżywszy się <br>zaprzestali wiosłowania, statek rozpędem już tylko płynął <br>wprost ku jego samotnej wysepce. Zobaczył, iż wszyscy <br>obracają się twarzami ku niemu, a ciemne