o trzy stulecia wcześniej. W XVII wieku ów kryzys wartości mógł co najwyżej dotyczyć literatury politycznej, nigdy zaś dewocyjnej czy też poezji świeckiej, diariuszy podróży lub pamiętników.<br>Równie mało przekonywająca wydaje się hipoteza, iż ten rozkwit literatury rękopiśmiennej na przełomie XVII i XVIII wieku nastąpił dlatego, że będące w ówczesnym obiegu dzieła w małym tylko stopniu (poza literaturą sowizdrzalską i kalendarzami) zaspokajały ówczesne zapotrzebowania czytelnicze. Zdaniem Janusza Maciejewskiego była to literatura zbyt "uczona", obracająca się głównie wokół tematyki religijnej, następnie historycznej, w dalszej kolejności polityczno-prawnej i pseudonaukowej. Jednym z przejawów owego swoistego scjentyzmu, który nawiązywał do najgorszych tradycji literatury doby