w działalności paryskich towarzystw społeczno-kulturalnych, powołanych do utrzymywania związków intelektualnych i artystycznych między Polską i Francją, redagował pisma poświęcone tej idei: <name type="tit">"La Pologne Contemporaine"</> i <name type="tit">"La Révue de Pologne"</>. Jako krytyk był typowym przedstawicielem kierunku impresjonistycznego, zapewne pod wpływem wzorów francuskich: <name type="person">Anatola France'a</> czy <name type="person">Jules Lemaitre'a</>, nie wierzył w obiektywizm krytyki artystycznej, w pretensjach tego rodzaju widział nudny pedantyzm. Nie krył się i przyznawał do tego, że omawiając czyjąś twórczość spisuje swoje osobiste wrażenia, rolę decydującą w rozpoznaniu wartości przyznawał pierwszemu spontanicznemu odruchowi, jakim reaguje wrażliwość estetyczna i emocjonalna krytyka na postrzegane przez niego zjawisko artystyczne. Pod wpływem wzorów krytyki