tego udziału bywają wyróżniane różne stopnie dominacji. Subiektywizm poprzedniego podejścia zostaje tu zmniejszony ale tylko do pewnego stopnia. Również porównywalność wyników można by przy tym podejściu uzyskać przyjąwszy jednolite kryteria kwalifikacji elementów jako dominujących. Jednolitości takiej jednak nie ma i autor zetknął się w literaturze z kilkudziesięcioma różnymi kryteriami. <br>Bardziej obiektywną metodę określania kierunków opracował J. C. Weaver. Uznając jej atrakcyjność, kilku badaczy zaproponowało różne jej modyfikacje mające na celu usunięcie pewnych jej wad. Znane są zwłaszcza modyfikacje D. Thomasa, S. M. Rafiullaha, Kikukazu Doi. Ogólnie rzecz biorąc, metody te opierają się na określaniu ilości największych elementów, jakie w konkretnej strukturze