chronił go przed wyzwaniem ze strony idei socjalistycznych.<br>Taft nie miał dobrej prasy w czasie swej prezydentury. Nie doceniał potrzeby utrzymywania dobrych stosunków z dziennikarzami. Nie był z krwi i kości politykiem. Nie lubił reklamować swej polityki. Może dlatego, że nie miał zbyt dużego doświadczenia w ubieganiu się o stanowiska obieralne. Na stanowisku prezydenta zachowywał się raczej jak sędzia niż zawodowy polityk. Kiedy poniósł dotkliwą i poniżającą klęskę w wyborach prezydenckich 1912 r., dopiero wówczas zrozumiał, że popełnił wiele błędów.<br>Był jednym z najbardziej leniwych mieszkańców Białego Domu. Lubił spokój, nie przepadał za innowacją ani za renowacją i zawsze był z