pięć minut przed kataklizmem. Kicz szczęścia i apoteoza codzienności przygotowuje na cios. Widz z rozkoszą rejestruje elementy świata, które za chwilkę ulegną destrukcji. Z sadystyczną przyjemnością ogląda zadbane domki, które za chwilę zdmuchnie fala uderzeniowa, cieszy go delikatność kobiet, bezbronność dzieci. <br>W którym więc filmie występuję i kiedy mi się objawi odpowiedź na to pytanie?<br>Zgoda: udało mi się. Ale przecież każdy, kto dorastał w czasach gnijącej komuny, a teraz wylądował na czterech łapach w jakimś przyczółku kapitalizmu, musi to przyznać: udało się. Nikt już nas nie gania, nie strzelają do nas gazem łzawiącym, nikt nie rewiduje. Mogą nam nakukać. Gdy