a więc na dobę przeszło przed ową nocą exodusu z 6 na 7 września, co odnotowuję dla ścisłości i ostrzeżenia czytelnika przed traktowaniem niniejszego, jako historyczny przyczynek do czegokolwiek. <br> Teraz staję przed arcytrudnym dla amnetyka zadaniem, jak odróżnić we wspomnieniach moich dwa tak dla mnie podobne do siebie kataklizmy, jak oblężenie Warszawy i Warszawskie Powstanie. Oba przeżyłem, że tak to dumnie określę, na posterunku "Radio Warszawa". Oba pod dowództwem tego samego w obu wypadkach dowódcy, jednego z dwóch wspaniałych szefów, jakich spotkałem w życiu: Edmunda Rudnickiego. Pod jego okiem w monoklu, ostatnim chyba monoklu, jaki widziałem w oku Polaka. W takich