swojej potrzebie dotarcia do niej gdzieś najgłębiej, był niemal okrutny. Odczuwała ból, ale traktowała go jak część aktu oddania, nierozerwalnie powiązaną ze wszystkimi innymi uczuciami, ponad którymi dominowała rozkosz. Po chwili zanurzyła się w niej cała, z głową, jęcząc i płacząc wypowiadała nieprzytomne słowa... Na szczycie tego aktu spotkali się oboje, w tej samej sekundzie, w ułamku sekundy... <br>Ewelina ubierała się bez słowa, nie patrząc na Jarka. Nie wiedziała, co teraz jej kochanek czuje, czym była dla niego ta chwila. Nie obchodziło ją to. Musiał sobie teraz radzić sam. Wzięła ze stołu strzelbę i pas z nabojami, Jarek nie protestował. Przy