do idealizacji historii i typu narodowego, co podkreślali ówcześni recenzenci. Autor zresztą, świadomy swoich zadań, zwykle bywał bezradny wobec prostego braku źródeł. „Skądże tu czerpać rysy obyczajów trzynastego wieku? – pytał, pisząc Władysława Łokietka – Gdzie szukać śladów mowy miłosnej i potocznej naszych szanownych naddziadów? Dokąd się udać po obrazy ich domowego i publicznego życia, bez którego ani kroku zrobić nie można?" Stąd pochodzą jaskrawe anachronizmy wszystkich powieści (zwykle zwanych pseudohistorycznymi): galeria portretowa książąt i królów polskich na zamku kaliskim (Władysław) czy wizerunek Kazimierza Wielkiego jako XVIII-wiecznego fircyka (Zygmunt), stąd płynie pokrewieństwo tych powieści z ówczesną dramą historyczną i