nerwowo słów płynął szybko i niepowstrzymanie. Wymówki stawały się coraz dotkliwsze, aż w końcu zamieniły się w długą litanię urojonych krzywd matki z całego okresu jej pożycia małżeńskiego z ojcem.<br><br>W pewnej chwili ojciec, ten spokojny, łagodny i zrównoważony człowiek, stracił nagle panowanie nad sobą. Porwał w obie ręce niklową obręcz i bez słowa, z całej siły, zaczął walić nią o brzeg balii. Matka zaniemówiła. W niemym przerażeniu spoglądaliśmy na ten wybuch gniewu, na wyginający się i pękający nikiel, na twarz ojca zastygłą w skupionym, niszczycielskim zapamiętaniu. Gdy po latach czytałem opis burzenia ogrodów Czarnomora przez Rusłana, stanął mi w oczach