intonacją i okazało się, że mamy we Wrocławiu rzeszę świetnych aktorów, czego polskojęzyczni reżyserzy zwykle nie widzą. Tylko na co mu ten &lt;name type="person"&gt;Szekspir&lt;/&gt;?<br>&lt;au&gt;Mirosław Kocur&lt;/&gt;<br><br>&lt;div1 sex="f"&gt;&lt;tit1&gt;Pijana śmierć w martwym domu&lt;/&gt;<br>Dom, do którego wraca Raniewska, sprawia wrażenie opustoszałego: wszędzie pełno zakurzonych mebli. Są przykryte prześcieradłami niczym ciała zmarłych. To przestrzeń obumarła i należąca do przeszłości. Przypomina obnażony, uschnięty ludzki szkielet. Wykreowany przez reżysera martwy świat ożywia tylko delikatny, wyidealizowany obraz wiśniowego sadu. Pojawia się na chwilę z tyłu sceny i natychmiast znika, niemożliwy do uchwycenia. W pustce między pięknem marzenia a marnością realnego życia rozegra się dramat Lubow Raniewskiej (wspaniała kreacja