demokracji", było w oczach nowej generacji mediewistów naiwnym złudzeniem, zrodzonym z demoliberalnego wyznania wiary. Spisy praw barbarzyńskich, tak chętnie analizowane przez klasyków niemieckiej historiografii, budziły daleko mniejsze zainteresowanie wśród historyków nowej szkoły. Były to dla nich - jak słusznie zauważył Hans Kurt Schulze30 - źródła niewygodne, których przydatność w badaniu plemiennych ustrojów oceniano bardzo sceptycznie.<br>W latach siedemdziesiątych jeden z ostatnich przedstawicieli starzejącej się "nowej szkoły", Karl Bosl, zakwestionował zasadę osobowości praw w barbarzyńskich monarchiach sukcesyjnych. Jego zdaniem prawa te nie miały charakteru osobowo-etnicznego, lecz terytorialny: pod "plemiennymi" nazwami kryły się poszczególne prowincje królestwa Franków, dla których merowińscy władcy wydawali regionalne zbiory