wartości, ich spójności, bądź rozłączności, jak też konfliktów między dwiema tymi cechami, co ułatwia programowanie turystyki lub wypoczynku. Ocena atrakcyjności turystyczno-rekreacyjnej krajobrazu (lub jego fragmentów) może być jednoznaczna jedynie w ramach przyjmowanych a priori założeń teoretyczno-metodologicznych, które rzutują na sposób widzenia rzeczywistości. Wojciechowski (1994) wyróżnia 10 ujęć w ocenie środowiska:<br>1) podejście "ekologiczne" lub "fizyczno-geograficzne", w którym dominuje pogląd, że obiektywne, mierzalne parametry mogą być użyte do oceny "ogólnej jakości krajobrazu", a nawet do przewidywań preferencji subiektywnych;<br>2) podejście "formalno-estetyczne" zakłada związek jakości krajobrazu z formalnymi normami kompozycji wypracowanymi przez teorię architektury krajobrazu;<br>3) podejście "psychofizyczne" oparte