własnym cierpieniem. Na pewno mogłaby tu pomóc świadomość, jak bardzo ważne dla dziecka jest to, by nasza choroba nie odbierała mu najcenniejszego źródła oparcia, jakie miał w nas, zdrowych.<br>Bywa, że choroba zmienia nasze dotychczasowe życie, powala z nóg, ogranicza sprawność. Wtedy bardzo często wstydzimy się tego faktu i izolujemy od dziecka, bo nie chcemy, by nas oglądało chorymi. Jeśli dochodzi do tego na przykład irracjonalna obawa przed zarażeniem, zaszkodzeniem mu samym widokiem chorej matki lub ojca, powstaje dla dziecka sytuacja wyjątkowo niedobra. Tajemnicza aura wokół choroby, brak dostępu do mamy lub taty, ciągle zamknięte drzwi, za którymi toczą się niejasne, ciche