ręka była spokojna - pewna i ufna - bez żadnych obocznych drgnień. "Czujesz?" - spytał. "Czuję" - odpowiedziałem, bo przecież czułem. A że było to może<br> &lt;page nr=240&gt;<br> coś innego niż to, co powinienem czuć zdaniem pani Very - to nie miało w tej relacji większego znaczenia. Potem puścił moją rękę i patrzył dalej rozpłomieniony: "Teraz płynie od serca, teraz płynie między naszymi sercami. Czujesz?" Już wcześniej się zresztą zaczęło - siedzieliśmy twarzą w twarz - trzymaliśmy podobnie splecione ręce - wysoko nad blatem stołu - przez nasze dłonie przepływało coś jak muzyka - wtedy, kiedy słuchaliśmy Schuberta w naszej metafizycznej rodzinie w Jeleniej Górze - spleceni narkotyczną więzią spirytystyczną... Mówił mi wtedy o przyszłości