rzekł Piotr. - Zbyt ładna jesteś.<br>- Nie doceniasz mnie, tato - odrzekłam. - Niemniej dzięki.<br>- Boże, już siódma trzydzieści - zawołała Danuta. Głos miała lekko spłoszony.<br>Spojrzałam na nią znad filiżanki. Wstała zbyt szybko. Byłam pewna, że to nie lęk przed spóźnieniem się przyspieszył jej ruchy i nadał im ostrość. Pamięć była winna. Wszystkie odcienie upokorzeń, jakie miała za sobą, odżywały w niej w różnych momentach. Incydenty, błahe dla innych, nabierały podtekstów. W krótkiej chwili zwalały się na nią dwa uczucia, z którymi nie umiała sobie poradzić. I których się wstydziła. Zazdrość i pogarda dla siebie za to uczucie. Wiedziałam to, jakbym była nią. Nigdy