ich jękliwy przyśpiew na przemian ze stukotem siekier. Dni są długie, czasu sporo. Łomot padających na ziemię pni. Umarłe, stulone gałęzie świerków i modrzewi, zwalisty kloc dębu. Stara hrabina nie wychodzi z pokoju. Plecami obróciła się do okna, potem zamknęła i okiennice. Duszno, upał przenika szczelne szyby, przenika deski. Trudno oddychać. Hrabina zatkała watą uszy. Pani Surmowa zapuchnięta od łez. Jak po pogrzebie. Przenikliwy smród od wciąż nie sprzątniętej ubikacji wrasta w kąty wszystkich pomieszczeń.<br>Kiedy wymknął się Surma? Nikt nie widział. Dopiero Gawlikowa domyśliła się, gdzie można go znaleźć. Powędrowała z dwojakami na pole. Odszukała miejsce. Szedł z kosą wzdłuż