że ojciec uśmiecha <br>się także.<br> -Do niej wszyscy się uśmiechają - pomyślała i, jak to jej się często w stosunku <br>do przyjaciółki zdarzało, poczuła równocześnie zazdrość i podziw.<br> - Ciągle włażę, gdzie nie trzeba - wyjaśniła doktorowi Pestka, najzupełniej <br>pewna, że jej to będzie wybaczone. - Przepraszam!<br> - Nic nie szkodzi. Do widzenia!<br> - Do widzenia! - odezwała się wesoło. I ledwo zniknął za progiem, rzekła z <br>przekonaniem: - Twój ojciec wcale nie jest taki surowy, jak mówiłaś, jest bardzo <br>miły!<br> -Jest miły... dla niej - pomyślała szybko Ula. - Zanim tu przyszła, nie miał <br>pojęcia, o czym ze mną mówić. Spytała:<br> - Będziemy siedziały tu czy na werandzie? &lt;page nr=14&gt;.<br> - Tutaj - zdecydowała Pestka