krwią w owe bruzdy rozkwaszonej gleby aż do calizny twardej, od której sądził się być, oderwanym. - Nad podziw żylastą odnajdywał w sobie istotność wewnętrznego rdzenia - chłopską ze wszystkim!<br>&lt;page nr=162&gt; Bywało, ujął za cepisko w ojcowskiej stodole i w prędkim dudnieniu bijaków, w sypkim tryskaniu lichego ziarna odnajdywał jakieś dawne, jakby przedbytowe odgłosy, dosłuchiwał się brzmień najbardziej znajomych, a jednakowych powszędy i pozawsze. - Stary Deczyński spoglądał nań wtedy ukradkiem, z uśmiechem jakimś osobliwym, niedołężnym a smutnym...<br>Lub kiedy indziej, wieczorem, wpędzając konika ojcowskiego, chabetę leciwą i kudłatą do płytkiego w rzeczułce wodopoju - patrzył w ciemny leniwy nurt, ten sam dziś co i wczoraj