jednak ów tylko marginesowo zaznaczony motyw aksjologiczny doświadczania egzystencji. Egzystencja pojęta nie jako odizolowane od żywych komórek pojęcie, lecz jako konkretne egzystowanie, odznacza się jakimś aksjologicznym patosem. Nie chodzi o to, by dostroić własne bytowanie do partytury, którą rysuje egzystencjalistyczna ontologia, lecz o to, by egzystencjalną, a zatem własną ontologię odkrywać w kontekście przeżyć barwionych wartościami. Być naprawdę, to być według prawdy, która jest przecież przede wszystkim wartością. Być wiernym sobie, a przez to być wiernym komuś i czemuś, to także być z czymś i być czymś, co jest wartością. Doświadczać swej egzystencji w obliczu Transcendencji, to także doświadczać jej w