się, że ci, którym śni się, albo może śnić, koszmar wojenny dysponują jednak całkiem inną wizją historii od tych, którzy takich snów mieć nie mogą, których obycie historyczne obejmuje tylko daty przełomowych wydarzeń okresu powojennego i to poznanych raczej z pewnej odległości.<br> I jest to chyba jedna z przyczyn niewielkiej odkrywczości młodszych pisarzy. Potrzeba odczytania na nowo własnego życiorysu była dość masowo i spontanicznie manifestowana, ale rezultaty tej lektury ułożyły się szybko w powtarzalny schemat zakamuflowanej powieści autobiograficznej, przeplatającej mniej lub bardziej dramatyczne doznania okresu poprzedzającego stan wojenny (Rozpad Iwony Smolki) lub częściej - pierwszego jego okresu (Trzeba siebie zjeść Smolki, Ostry