i schodzę schodkami w dół, do drewnianego pokoju. Wszystko jest zaiste niezwykle solidne, nic się nie chwieje, a ramy okien, stare ramy opalono ze starego lakieru, a potem malowano trzy razy!... Ach! stoję bezradnie w drewnianym pokoju na betonowej posadzce i korzystając z tej małej "wysepki niegotowości", pytam wsłuchanego w odległe dale skrajnego przyczółka duszy: "Czy to tu?" "Nie wiem". To samo pytanie powtarzało się we wciąż<br> &lt;page nr=99&gt;<br> powracających refrenach bezsenności. Odpowiadały mi jakieś ciche, dziwne szelesty. Gdzie to jest? Na biurku, wśród moich fetyszy panował jakiś ruch i toczyły się zażarte dyskusje. Mama na fotografii chciała odrzucić zieloną szybkę, tak, chciała