latach słychać, że jako muzycy byli dość przewidywalni. Uderza schematyzm patentów Kriegera, paradoksalna monotonia w grze Densmore'a i ograniczona ekspresja Manzarka. Teksty Morrisona jednych przyprawiają o gęsią skórkę z entuzjazmu, innych - z politowania dla grafomanii. Jeśli odrzeć zjawisko o nazwie The Doors z biograficznej, pełnej dramatyzmu otoczki (alkoholizm Morrisona, jego odloty narkotyczne, wreszcie tajemnicza śmierć w Paryżu 3 lipca 1971 roku - równo 2lata po Brianie Jonesie z Rolling Stonesów) - wówczas pozostaje oczywiście tylko muzyka. Muzyka, jakiej dotąd z pewnością nie grano i jakiej nie zagrano nigdy potem. Po śmierci Morrisona muzycy usiłowali ciągnąć wózek dalej, ale z mizernym skutkiem.<br>Na brytyjskie