w reżyserii Jerzego Jarockiego (Stary Teatr, Kraków 1991), interpretacja akademicka w szlachetnym znaczeniu, kryjącym precyzję i doskonałość myśli - nie rutynę. Musi być miejsce dla któregoś z dialogów Jerzego Grzegorzewskiego ze Stanisławem Wyspiańskim (chyba dla "Wesela"; Teatr Narodowy, Warszawa 2000, foto z lewej), bolesnego odczytywania narodowej spuścizny, tym cenniejszego, że tak odosobnionego. Na afiszu powinien znaleźć się najzjadliwszy portret kondycji współczesnego Polaka, skonstruowany z tekstu XVII-wiecznego księdza: "Opis obyczajów" Jędrzeja Kitowicza (Teatr STU, Kraków 1990) w reżyserii Mikołaja Grabowskiego. I inne, sarkastyczno-gorzkie opisy złudzeń, póz i nadęć współobywateli na tle chamstwa za progiem - od tradycyjnej, ale precyzyjnej w diagnozie lektury